تعلیم غلط در مورد حکم و داوری

تعلیم غلط در مورد حکم و داوری

گارگین فتائی

از دیگر تعالیم فرقه های افراط گرا این آیات مسیح است که می گوید

متی 1:7-3

۱ « حكم‌ مكنید تا بر شما حكم‌ نشود.  ۲ زیرا بدان‌ طریقی‌ كه‌ حكم‌ كنید بر شما نیز حكم‌ خواهد شد و بدان‌ پیمانه‌ای‌ كه‌ پیمایید برای‌ شما خواهند پیمود. 

همین حکم را در لوقا 37:6مشاهده می کنید

گروه های افراط گرا از این حکم و آیات چنین استنباط می کنند که نباید هیچ گونه حکم و داوری صورت گیرد حتی حکمی که قاضی صادر کند و داوری که داور اعمال کند و شخص مسیحی نیز نباید در کارهای قضایی شرکت کند زیرا به هر صورت یا مجبور به حکم دادن می شود و یا طرفداری از این قاعده.

حتی در زمان قرون وسطی حقوق و علم حقوق و وکالت از اعمال مذموم و ناپسند محسوب میشد و گفته میشد هر حکمی لازه است خداوند در کتاب مقدس داده است.

این تعلیم و طرز تلقی از ایات زمانی برای یک فرد سوال برانگیز و مشکوک می شود که از خود می پرسد

« این چگونه است که همه مسیحیان در امر قضایی و حقوقی فعالانه در دنیا شرکت می کنند اما اینها چنین تفسیری از این ایات دارند؟» 

آیا مسیحیان دنیا با آن همه جمعیت و سابقه پرستشی و تاریخی بیشتر در اشتباهند و اینها تنها درست می گویند ؟

همان آیاتی که اینها بدان استناد می کنند قرنها در  اختیار سایر کلیساها بوده آیا آن کلیساها متوجه این امر نبودند و ناگاه این فرقه ها این چنین تفسیری به ذهنشان رسیده است؟

در آمریکا یک رسم پسندیده در امور قضایی وجود دارد و ان عیارت است از مشارکت  دادن مردم در امر قضاوت .

این امر به این صورت است که هرشهروند آمریکایی در طی چند سال یک بار از سوی دادگاه فراخوانده می شود تا در هیات منصفه ای که برای یک پرونده قضایی تشکیل شده شرکت نماید.

هیات منصفه عبارت است از دوازده نفر از افراد عادی جامعه که با بررسی پرونده قضایی باید  نظر بدهند که شخص متهم گناهکار است یا بی گناه و بدین ترتیب نظر افراد مختلف جامعه در امر قضاوت لحاظ می گردد.

در ایران هیات منصفه تنها در دادگاه مطبوعات و برخی از محاکم شیه قضایی وجود دارد و به گستردگی آمریکا نیست.

به این ترتیب مردم هم در حکم قضایی سعهم و شریک می شوند و حکمی که داده می شود بر اساس نظر هیات منصفه بوده و در واقع همان حکمی است که  افرادی از ملت که نماینده گروه های مختلف هستند داده اند .

روال کار به این صورت است که ابتدا برای یک شخص نامه می آید که باید در چه دادگاه و کدام شعبه حاضر شود و اگر حاضر نشود جریمه نقدی سنگینی خواهد شد و سپس باید شخص دعوت شده اطلاعاتی  در مورد پرونده را مطالعه کند و روال کار ادامه می یابد.

یکی از افرادی که اتفاقا عضو همین گروه های افراطی بود وقتی این دعوت نامه برایش آمد نزد قاضی رفته و گفت

من نمی توانم نظر بدهم که کسی گناه کار است یا نه

قضی گفت : چرا

او گفت چون درانجیل آمده که حکم نکن تا بر شما حکم نگردد

البته کلی هم مجادله لفظی با قاضی کرد تا اینکه قاضی وی را از جلسه بیرون انداخت و شخص دیگری را به جای وی تعیین نمود.

اما بیائید این آیه را مورد بررسی قرار دهیم

1: همان گونه که قبلا هم ذکر شد ایات اناجیل و کتاب مقدس نه به صورت مطلق بلکه باید به صورت جزئی در یک کل و مرتبط با سایر ایات و نیز شرائط حاکم بر این ایات مورد تفسیر قرار گیرند.

زمانی که مسیح را برای داوری پیش پیلاتوس بردند او گفت آیا تو پادشاهی؟

او گفت پادشاهی من این جهانی نیست

این بدین معناست که تعالیم مسیح در واقع خلاف جریان طبیعت و غیر مادی است و نباید آن را در حیطه مادیات سنجید و مورد تفسیر قرار داد

2: از مسیح در مورد پرداخت مالیات سوال شد و او جواب داد

مال قیصر را به قصیر بدهید و مال خدا را به خدا

متی 21:22

مرقس17:12

لوقا25:20

این بدین معنی است که آنچه را که مربوط به قیصر و پادشاه و وظایف حکومتی و حقوقی و قضایی است را باید انجام داد و آنها را با وظایفی که با خدا داریم در هم نیامیزیم .

با این  آیه ، قشنگ معلوم می شود که منظور مسیح نه حکم حکومتی و قضایی و حقوقی بوده باکه منظورش قضاوت های نادرست شخصی و اجتماعی افراد یک جامعه نسبت به هم است.

به راستی که این قضاوتها تا چه حد می تواند مورد رنجش و آزار یک شخص قرار گیرد زیرا زمانی که شما با دیدن یک فردی او را مورد قضاوت و پیش داوری شخصی خودتان قرار می دهید باید اننتظار همین رفتار زشت را از سوی دیگری نسبت به خودتان هم داشته باشید.

3: رساله رومیان باب سیزدهم ایات بکم تا هفتم همیشه برای مسیحیان آیات خوب و مثبت و مفیدی بوده و در واقع همین آیات بوده که امکان بقاء آنها در نظامها و کشورهای مختلف را تضمین کرده است.

بر اساس این آیات ، مسیحیان باید به قوانین جاریه هر کشوری احترام بگذارند و وظایف خود در قبال جامعه و دولت را به نحو احسن انجام بدهند بنابراین وقتی قانونی برای همه اعمال می شود یک فرد مسیحی نیز نباید خود را مستثنی دانسته و از انجام آن سر باز زند زیرا تخطی از انجام این وظایف درست مغایر با احکام این آیات است