طرز بیان
کسانی که به اروپا و آمریکا رفته باشند و کلا در نزد خیلی از اقوام ، معمول و متداول است که حرف و سخن را رک و بی پرده به طرف بگویند والبته همه این رفتار را پذیرفته اند و طرف مخاطب هم از این برخورد ناراحت نمی شود.
اما سوال اینجاست که در ایران در بسیاری از موارد و کلا عرف و عادت حاکم به گونه ای است که مردم چندان از شنیدن حرف رک و بی پرده خوششان نمی آید و همواره در هر زمینه ای از خواستگاری گرفته تا برقراری دوستی و حتی زمانی که می خواهند از کسی ابراز ناراحتی و خرده گیری کنند اقدام به مقدمه چینیها و لفاظیهای طولانی می کنند و بیشتر به این گونه طرز سخن گفتن تمایل دارند .
به نظر شما علت این رفتار در نزد ایرانیها ریشه در چه امری می تواند داشته باشد