باید بدانیم عاشق هستیم و یا وابسته ایم!!!!
عشق یک توانمندی است ولی اکثر کسانی که فکر میکنند عاشق شده اند ضعف را تجربه میکنند و بعد از مرگ عشق یا در اصل وابستگی شان به سوگ می نشینند و دچار بحران های جسمی ، ذهنی وروانی می شوند.
عشق درمان میکند و وابستگی بحران و بیماری می زاید.
انسان عاشق ابتدا باید خویش از عشق لبریز شده باشد و آنگاه عشق از وی لبزیز شده و به دیگران برسد...
کسی که از عشق لبریز شود ،دیگر نگران از دست دادن آن نیست.
عاشق مانند حوضچه ای لبریز که حوضچه های کوچکتر پایین دست خود را پر میکند ،پس از لبریز شدن از عشق به سوی دیگران جاری می شود...
باید اگاهانه در خود بنگریم و ببینیم این مسئله ای که ما را درگیر کرده کمبود توجه، تایید طلبی، کمبود محبت و...است یا عشق.
عشق ارامش می دهد و انسان را پر از صمیمیت و محبت و مهربانی ی بی قید و شرط میکند...
عشق هرگز نمی میرد و دچار سوگ نمی شود...
عشق وقتی در ما پر شود و ما را لبریز سازد هر کس که بیاید و برود نمی تواند ما را از ان خالی کند...مخصوصا اگر خود از عشق تهی باشد.
عاشق واقعی ؛عاشق فرد نیست بلکه عاشق تمامی ی موجودات و ذرات عالم است..
مسیح زشت ترین ها رو مانند زیباترین ها عاشقانه دوست داشت و پست ترین انسانها را مانند بهترین انها....
عشق ناب مانند خورشید میدرخشد و بر همه یکسان می تابد...بدون انکه نگران از دست دادن باشد...
عشق یک مقام است و به سادگی به دست نمی آید...
مسیح می فرماید؛خدا عشق ناب است پس هر کس از عشق ناب پر شود به زعم مسیح از خدا پر گشته است و مهربانی و بخشایشش خدا گونه می شود...همچون مسیح...
والاترین ارزویم در این هستی رسیدن به مقام عاشقی است...