دو شعر از واهان تریان
http://www.alikonline.ir/fa/fa/news/culture/item/596-دو-شعر-از-واهان-تریان
ترجمه: آ. نظریان
[1]
بدرود
تو می روی، نمی دانم کجا
ساکت و غمگین،
همچون ستاره ای فروتن و رنگ پریده
من می روم، افسرده و تنها،
پرکشان،
همچون گلبرگ فرو افتاده از گل.
تو می روی، نمی دانم کجا،
دل شکسته
اشک هایت از من نهان.
من می روم، آرام و فارغ البال
در دل من، اما
دردی است بی پایان، دریغی کشنده.
[2]
این کوره راه های بی شمار
نمی دانم کجا می برند مرا
این کوره راه های بی شمار، اما
می نشینم هر روز بر سر راه
با دعا و اشکی در انتظار.
گمگشته در مسیرهای بی پایان
شاید که بیابم تو را روزی
با لبخندی و گفتاری دلنشین
همچو نوری بر قلب تاریکی تابان.
پیچ و خم راه ها، بیشمار،
می کشانندم بی محابا از پی خویش،
من تو را می جویم ای پگاه سرخ فام،
ای صبحدم آبستن شادی دیدار.