آیا ابراز همدردی عمل ماسبی در برابر درد دل کردن است ؟
گارگین فتائی
.
یکی از دوستانم که البته از اساتید روان شناسی نیز هست در یکی از شبکه های اجتماعی مطلبی در باره ابراز هم دردی در صورت درد دل کردن طرف گذاشته که زمین تا آسمان با آنچه که عرفاً در باره درد و دل شنیده بودیم متفاوت است و البته قطعا مبتنی بر تجارب روان شناختی است.
به عبارت دیگر در دید اکثر مردم و از جمله خود من گمان بر این است که درد و دل کردن در واقع نوعی تخلیه خود و اصطلاحاً یاز کردن سفره دل است و واکنش ما هم باید این باشد که با ااین گونه اشخاص ابراز همدردی کنیم .
اما نشر ایشان بالککل متفاوت از روند حاکم بر این تفکر است
از شما درخواست دارم پس از خواندن نظر این دوست و استاد دلائل موافقت و مخالفت خود را با این نظر نبویسید
حال متن ایشان
.
تهی سازی گفتمانی
.
گاهی اوقات ما بدون آنکه بدانیم چارجوب های گفتمانی خود را برای دیگران بی ارزش می کنیم
برخی از تیپ های شخصیتی صرفا تیپ های مهرورز هستند و دوست دارند برای همه تا آنجا که می توانند وقت بگذارند تا مشکلشان حل شود
مثلا سنگ صبور آنان می شوند اما غافل ازین که بعد از مدتی چارجوب های گفتمانی آنها قابلیت خود را از دست می دهند
بعبارت دیگر گفتمانی که حاصل درد دل باشد زیاد نمی تواند ادامه یابد
کلا گفتمانی که مبتنی بر درد دل باشد و حاصل شنیدن از حانب یک نفر به انجطاط خواهد رفت
اگر می خواهید بعد از مدتی دوستی را از دست بدهید کافی است سنگ صبور همیشگیش شوید
دیری نخواهد پایید که از بانک اعتبار گفتمانی خود کم خواهید کرد
و راه را برای تنهایی بیشتر خودتان باز خواهید کرد
پس چه باید کرد؟
خوب جواب این سوال بسیار آشکار است !
نباید زیاد گوش شنوا باشیم ! چون از اعتبار گفتمانیمان کم خواهیم کرد!
چون مرتبه خودتان را در نظرگاه نفر مقابل در حد دو گوش شنوا تقلیل می دهید که قرار است فقط در حکم مشاوره ای رهگشا باشد!
و در آخر حساب بانکی گغتمانی تان بدون هیچ حاصل و نتیحه ای خرج می شود تا فقط یک طرف قضیه حالش خوب شود بدون آنکه بدانیم که این برداشت حساب باید دوباره جای خالیش پر شود وگرنه در معرض تبدیل شدن به یک "قربانی نیابتی"قرار خواهیم گرفت!
پ.ن:لطفا مقوله قربانی نیابتی مطالعه شود!