فیلم اپرای کلاسیک پورگی و بسPorgy and Bess
جمع آوری از گارگین فتائی
.
کارگردان
اتو پرمینجر
تهیه‌کننده
ساموئل گلدوین
نویسنده
N. Richard Nash
Based on a libretto by DuBose Heyward
فیلم‌نامه‌نویس
ان. ریچارد نش
بازیگران
سیدنی پوآتیه
دوروتی دندریج
سامی دیویس جونیور
پرل بیلی
دایان کارول
براک پیترس
Clarence Muse
کلود ایکینز
ایوان دیکسون
موسیقی
جرج گرشوین
فیلم‌برداری
لئون شامروی
تدوین
دنیل مندل
شرکت
تولید
Samuel Goldwyn Productions
توزیع‌کننده
کلمبیا پیکچرز
تاریخ (های) انتشار
۲۴ژوئن ۱۹۵۹
مدت
۱۳۸دقیقه
کشور
آمریکا
زبان
انگلیسی
بودجه
$۷میلیون
«پورگی و بس» (انگلیسی: Porgy and Bess یک فیلم در سبک موزیکال به کارگردانی اتو پرمینجر است که در سال ۱۹۵۹منتشر شد.
این فیلم برنده جایزه گلدن گلوب بهترین فیلم موزیکال یا کمدی و برنده جایزه اسکار بهترین موسیقی فیلم در سال ۱۹۵۹شده است.
داستان
"پورگی" (پواتیه) گدای معمولی است که با یک گاری که به بزی بسته شده جابه‌جا می‌شود. او دل‌باخته "بس" (دندریج) است که قبلاً برای خود آدمی بوده اما حالا خلافکار و معتاد است. "بس"مورد توجه "اسپورتین لایف" (دیویس جونیر) نیز قرار دارد که در منطقه موادمخدر پخش می‌کند. "پورگی"و "بس"رابطه عاشقانه‌ای غریب و انسانی پیدا می‌کنند. تا این‌که "پورگی"به‌رغم افلیج‌بودنش رقیب عشقی‌اش را می‌کشد...
٭ فیلمی موزیکال که براساس یک اپرت کلاسیک موفق آمریکائی ساخته شد،. کار شامروی و طراحی صحنه سرژ کریزمان (طراح بعدی مجموعه تلویزیونی بتمن) از امتیازات فیلم است.
اپرای محبوب و زمانی جنجال برانگیز، نمایانگر میراث غنی موسیقی آمریک است
لورن مونسن | عضو هیئت تحریریه America.gov واشنگتن- اپرای پورگی و بس که یکی از شاهکار های موسیقی آمریکا محسوب می شود، زمانی که نخستین بار در سال 1935 در بوستون و نیویورک به اجرا در آمد، با تحسین و بحث و مناقشه روبرو شد. پورگی و بس، بخشی از نمایش های بین المللی آثار اپرایی اثر جورج گرشوین است – یهودی سفید پوست اهل نیویورک و از تبار روس. چندین ترانه از این اثر، به ویژه "سامر تایم"تبدیل به آثار کلاسیک شده اند. با این حال، از زمان اولین اجرای آن که به 75 سال قبل باز می گردد، برخی از منتقدان آن را استمرار کلیشه های نژادی تلقی کرده اند. این اثر که در یک جامعۀ پر تحرک و زندۀ چارلستون به نام کت فیش روواقع در کارولینای جنوبی اتفاق می افتد، بازتاب زندگی یک گدای افلیج و زنی است که او دوست دارد. زندگی آن ها دستخوش فقر، خشونت و در مورد بِس، مواد مخدر است. به گفتۀ جان ادوارد هاس سرپرست موسیقی مؤسسۀ اسمیتسونین، این اثر، نخستین بار به عنوان یک اپرای فولکلور ارائه شد، که جایگاهی میان اپرا و موزیکال های برادوی داشت. هاس گفت، در اولین اجرای آن، موضوع این اثر، جسورانه تعبیر شد. در دورۀ تبعیض نژادی، مخاطبان آمریکایی با این نوع موسیقی که به زندگی مردمان آفریقایی آمریکایی جنبۀ یک هنر جدیرا بدهد مأنوس نبودند. و نقش های اصلی هم به خوانندگان سیاه پوست داده شده بود، با هنرمندان سفیدپوستی که در این گونه مواقع خود را به شکل سیاه پوستان درمی آوردند. گرشوین (که اشعار این اپرا نوشتۀ برادرش ایرابود)، این اپرا را بهترین کار خود تلقی می کرد. مردم استقبال پرشوری از پورگی کردند اما میان منتقدان اختلاف بود. مطبوعات نیویورک غالبا رویکرد غیر سنتی گرشوین را تأیید نمی کردند، به ویژه گنجاندن عناصر موسیقی آمریکایی (جاز، بلوز، آواز های مذهبی) در چهارچوب موسیقی اپرایی. به هر جهت، نشیریۀ کریسچن ساینس مانیتور اپرای پورگی و بس را مهم ترین سهم گرشوین در موسیقی خواند، و بوستون ترانسکریپت اظهار نظرکرد که، اکنون گرشوین باید به عنوان یک آهنگساز واقعی پذیرفته شود. احساسات متضاد در جامعۀ آفریقایی آمریکایی آفریقایی آمریکایی ها غالباً واکنش دوگانه ای نسبت به پورگی و بس داشتند. برخی احساس می کردند که این اثر اهانت آمیز بود و کلیشه های نژادی را برجسته می کرد، اما دیگران با دفاع از آن، آن را اثری فوق العاده زیبا و سرشار از نیروی احساس می یافتند. خوانندگان کلاسیک آفریقایی آمریکایی با قبول نقش در این اپرا کشمکش داشتند، و هاس می گوید هنوز هم حساسیت هایی در این مورد وجود دارد. هاس گفت، دیوک الینگتون آهنگساز و موسیقیدان افسانه ای جاز، از این شاکی بود که پورگی و بس فاقد تفسیر صحیح مسائل اجتماعی است، و فکر می کنم با اصالت آن هم مسئله داشت. هاری بلافونتهاز بازی در نقش پورگی برای فیلمی که در سال 1959 از این اثر ساخته شد، خودداری کرد، و گریس بامبری خوانندۀ متزوسوپرانو، درمورد خواندن در نقش بس دچار تردید بود. هنگامی که گرشوین تصمیم گرفت اپرایی با اقتباس از رمان سال 1924 پورگی (اثر دوبوس هیوارد نویسندۀ جنوبی) بسازد، به چارلستون سفر کرد و مدت زیادی در این شهر به فراگرفتن موسیقی آفریقایی آمریکایی و ضبط و نسخه برداری از آن پرداخت. اومی خواست حس آن موسیقی را عیناً در پورگی و بس منعکس کند، اما پیشینۀ خودش موجب تردید در توانایی او در انتقال ماهیت اصلی زندگی آفریقایی آمریکایی اعماق جنوبی کشور بود. در زمرۀ ستایش کنندگان این اپرا، می توان از ویلیام وارفیلد[فقید نام برد، خوانندۀ باس- باریتون آفریقایی آمریکایی که یکی از برجسته ترین اجرا کنندگان نقش پورگی بود. وارفیلد که در اجرای بعدی پورگی و بس در سال 1952 که به حمایت وزارت خارجۀ آمریکا به طور بین المللی به اجرا درآمد، به جان آردوین منتقد موسیقی اظهار داشت که پورگی و بس هرگز ادعا نداشته که یک بیانۀ اجتماعی باشد و نباید از آن ایراد گرفت که چرا این گونه نبوده است. اوگفته است، پورگی برای من در وهلۀ نخست داستانی خوب و زیبا است. به دیدن این اثر نمی رویم که بگوییم "این غلط است"یا "این درست است". تماشاگر با مشاهدۀ داستان یک مرد افلیج که عاشق یک زن لجوج و سرکش می شود، و کوشش می کند او را با عشقش نجات دهد، تحت تأثیرقرار می گیرد. فکر می کنم که به هر جهت، مخاطبان امروز، پورگی را با دید متفاوتی نسبت به دهۀ 1930 تماشا کنند، زیرا چشم انداز اجتماعی دچار تغییرات زیادی شده است. وارفیلد گفت، آمریکایی ها در زمینۀ اپرا آثار بسیار خوبی ساخته اند – مانند سوزانا، اثر کارلایل فلوید و ونسا، ساختۀ ساموئل باربراما به نظر من پورگی برترین آنها است. هاس خاطرنشان کرد، این اثر موسیقی، با ارجاعات آن به موسیقی جاز، بلوز، و موسیقی مذهبی، می توانست فقط ساختۀ یک آمریکایی باشد. او گفت، قرار نیست که پورگی و بس نمونۀ کامل موسیقی آفریقایی آمریکایی دهۀ 1920 باشد، کما این که اپرای کارمن هم [ساختۀ ژرژ بیزهتنها نمونۀ موسیقی کولی های اسپانیا نیست. بلکه اثری بدیع است که به بازگویی موسیقی آفریقایی آمریکایی از دید یک آهنگساز یهودی سفیدپوست که اهل یک شهر بزرگ است می پردازد، موسیقیدانی که استاد موسیقی ضربی، جاز و ترانه های عامه و در عین حال خبره در موسیقی کلاسیک بود. هاس گفت تأیید پورگی به عنوان یک شاهکار موسیقی اپرایی بعد از چند دهه تغییرات قابل توجه در جامعۀ آمریکا صورت گرفت، به ویژه جنبش حقوق مدنی دهه های 1950 و 1960.هنگامی که این اپرا در سال 1976 در گراند اپرای هوستون به روی صحنه رفت، مانند صدور حکمی بود مورد تأیید همگان: بلندپروازانه ترین اثر گرشوین دستاورد فوق العاده ای بود که می توانست در همۀ سالن های اپرا حرفی برای گفتن داشته باشد. اجرای هوستون مقدمه ای بود برای اجرای موفقیت آمیز بعدی سال 1985 در اپرای متروپولیتن نیویورک. هاس گفت، به کسانی که برای اولین بار قصد دیدن این اپرا را دارند توصیه می کنم: گوش، قلب، وروحتان را به روی نغمه های آن بگشایید – این نغمه ها گاهی آزارنده هستند، گاهی اوج می گیرند، اما غالب اوقات به یاد ماندنی اند.
فهرست بخش های مختلف این فیلم اپرا
1 - 01_Overture & Summertime
2 - 02_A Woman is a Sometime Thing
3 - 03_My Man's Gone Now
4 - 04_It Takes a Long Pull to Get There
5 - 05_I Got Plenty O' Nuttin'
6 - 06_Buzzard Song
8 - 08_It Ain't Necessarily So
9 - 09_What You Want Wid Bess
10 - 10_Strawberry Woman & Crab Man's Call
11 - 11_I Loves You Porgy
12 - 12_The Requiem
13 - 13_There's a Boat Dat's Leaving Soon
.
لینک دانلود صوتی این فیلم اپرای کلاسیک
https://archive.org/details/GershwinPorgyAndBess
.
منابع
Foster٬ Otto Preminger: The Man Who Would Be King. New York: Alfred A. Knopf 2007. ISBN ۹۷۸–۰-۳۷۵–۴۱۳۷۳-۵٬ p. 296
https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D9%88%D8%B1%DA%AF%DB%8C_%D9%88_%D8%A8%D8%B3
http://vista.ir/doc/385578/%D8%A8%D8%A7%D9%86%DA%A9-%D8%A7%D8%B7%D9%84%D8%A7%D8%B9%D8%A7%D8%AA%DB%8C-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%BE%D9%88%D8%B1%DA%AF%DB%8C-%D9%88-%D8%A8%D8%B3-Porgy-And-Bess
http://iipdigital.usembassy.gov/st/persian/article/2010/02/201002251708
34glnesnom0.1390192.html#axzz4BrzQKo5N