کنسرت کاوه آفاق نشان داد می توان راک بود اما اجرای زنده کرد
برگرفته از مدآنلاین
.
http://alikonline.ir/fa/fa/news/culture/item/2014-
کنسرت-کاوه-آفاق-نشان-داد-می-توان-راک-بود-اما-اجرای-زنده-کرد
.
زیر و بم اجرای یک کنسرت راک مجاز؛ از لباس و دکور گرفته تا نور و مردم!
آندره خاچیکیان با نوای فازدار پیچیده و در عین حال گوش نواز گیتارالکتریک، در کنار گروه یکی از المان های موثر اولین کنسرت مجاز راک ایران بود
سعید برآبادی: این تجربه منحصر به فرد را کاوه آفاق، خواننده گروهی که سابقا نام the ways را به یدک می کشید طی دو نوبت ولی در یک روز به وجود آورد. او که بیش از یک دهه است فعالیت های خود را در زمینه موسیقی راک با تلفیق هایی از پاپ انجام می‌دهد، بالاخره توانست دریک پنجشنبه پرحرارت تابستانی، عصر روز 21 مرداد، به شکل زنده و مستقیم برای هوادارانش در دو سانس مختلف اجرا داشته باشد. از جهاتی کار کاوه آفاق، کار سختی بود، چرا که او برای برگزاری موفق یک کنسرت راک، هیچ تجربه از پیش انجام شده رسمی در چنته موسیقی کشور پیدا نمی کرد و طبیعتا باید با آزمون و خطا، راهی را می‌ساخت برای کنسرت‌های بعدی از این دست. از این زاویه، هر المان ساده روی صحنه، هر زیر و بمی در نوع و شیوه اجرای او و حتی نوع انتخاب دکور و فهرست نوازنده ها باید مورد بررسی قرار بگیرد تا سبک برگزاری یک کنسرت راک مجاز برای خواننده هایی که مایلند مخاطبانشان را در یک اجرای زنده شریک کنند، مشخص شود.
پیچیدگی های یک اجرای زنده چیست؟
اجرای زنده راک در ایران، فرق دارد با اجرای چنین موسیقی‌ای در هر جای دیگری از دنیا. اگر آنجا، گروه موسیقی، مخاطبان داخل سالن را تشویق می‌کنند به فریاد کشیدن، سوت زدن، بیان حس و حال شخصی خود و هر گونه فعالیتی که به برون ریزی ختم شود، اینجا باید مراقب بود که تماشاچی‌ها، جیک نزنند. خواننده و گروه باید حواس‌شان باشد که هر گونه ناهنجاری را در سالن، به سمت همخوانی آهنگ یا تشویق هدایت کند و این هدایت باید چنان نامحسوس باشد که توی ذوق تماشاچی نخورد! کاوه آفاق در ابتدای هر دو اجرا، سعی کرد ریتم مواجهه با مخاطبانش را به نوعی تنظیم کند که سالن بدون حاشیه، خود را معطوف اجرا کند. او پس از پایان هر آهنگ، این فرصت را پیدا می‌کرد که درباره خودش، فعالیت هایش و نحوه برگزاری این کنسرت هم اطلاعاتی به دست دهد، مثلا در شروع کنسرت در حالی که بغض کرده بود، خطاب به تماشاچیان گفت: «خوشحالم در کشوری روی صحنه می روم که در بحران امنیتی خاورمیانه، امن ترین و آرام ترین کشور دنیا است و به لطف مجاهدت های مسئولین امنیتی و نظامی و سربازهای بی ادعا، حتی صدای یک ترقه هم آرامش مردمش را بر هم نزده است.» چنین جمله‌هایی از سوی او، تشویق حضار را به همراه داشت و به گروه موسیقی کمک می کرد، به لحاظ فیزیکی و روانی خود را برای اجرای آهنگ بعدی آماده کنند.
برای دکور چه کنیم؟
المان های موسیقی در جامعه ما نیاز به بازتعریف دارند، همانطور که خالکوبی ترانه علیدوستی، اگر بازتعریف می شد، تا این اندازه جنجال‌برانگیز نبود. کاوه آفاق، برای آن که هم از المان های موسیقی مخصوص خودش بی بهره نباشد و هم دکوری خشک و بی روح به کنسرت نیاورد، سعی کرده بود از جلوه های تصویری و انیمیشنی استفاده کند. بر این اساس، تمام دیواره بالایی سن با سه مانیتور بزرگ پوشیده شده بودند و به تناسب هر آهنگی، فیلم هایی که قبلا تصویربرداری شده بودند و یا نماهنگ هایی که با جلوه های ویژه ساخته شده بودند، پخش می شد.
کنسرت کاوه آفاق نشان داد می توان راک بود اما اجرای زنده کرد
یکی از زیباترین جلوه های ویژه این کنسرت هم درست در دکور اتفاق افتاد؛ اجرای آهنگ پرانتز که یکی از پرمخاطب ترین آهنگ های کاوه آفاق است، همراه شد با ترکیبی انیمیشنی از پرانتزها که هم بازگو کننده ویژگی های اجتماعی آهنگ بودند و هم منعکس کننده نور تاثیرگذاری به روی صحنه و تماشاچیان. از نکات مثبت دیگر این دکور، ترکیب آن با تیپ و مدل لباس کاوه آفاق بود. او که همیشه دستبندی از پرچم ایران به دست دارد، در هنگام اجرای آهنگ «ایران» از مردم خواست ایستاده، این آهنگ را بشنوند و تماشاچیان در حالی با او همراهی می کردند که تصویر بزرگی از پرچم ایران از سه مانیتور پخش می شد.
چگونه لباسی متفاوت بپوشیم؟
کاوه آفاق هنوز به هیچ برندی وابسته نیست و به عنوان خواننده ای مستقل به روی سن اولین اجرایش آمده. این فرصتی است برای آن که ببینیم، یک خواننده که می خواهد راک بخواند، چطور باید لباس کنسرتش را انتخاب کند. اول این که تمام اعضای گروه، لباس هایی یک دست سیاه پوشیده بودند و این هماهنگی آنها را نه فقط با یکدیگر بلکه با تصویر رایج از موسیقی راک نشان می داد. نکته دیگر این که، کاوه آفاق به عنوان رهبر گروه با دو المان پوششی از دیگران متفاوت شده بود، المان اول پرچمی ست که او همیشه به دستش می بندد و المان بعدی، جلیقه ای بود که «فارسی» آن را طراحی و دوخته بود. این ویژگی ها وقتی دارای اهمیت می شوند که بدانیم، عموم خوانندگانی که در کنسرت های پاپ شرکت می کنند، هر کدام برای پوشیدن لباس مخصوص خود، تعهداتی به شرکت ها و برندهای لباس دارند!
چه آهنگ هایی بخوانیم؟
این هم انتخاب سختی است. کاوه در طول دوره فعالیتش، ده‌ها آهنگ مختلف ساخته و خوانده است که تمام آنها در یک اجرای دو ساعته، قابل بازخوانی نیستند. او باید به عنوان رهبر گروه موسیقی فارغ از سبک کاری اش، آهنگ هایی را انتخاب کند که از جلوه های دیجیتالی کمتری برخوردارند و از سوی دیگر، برای مخاطبان عزیز شمرده می شوند. از سوی دیگر، اولین کنسرت، به نوعی برای خواننده ای چون او، راهی برای بیان ناگفته هایی است که در این چند سال در سینه نگاه داشته؛ این چنین است که «شال» و «شهر من کو؟» به عنوان پرطرفدارترین آهنگ های او تا این حد به مذاق مخاطبان خوش می آید که تمام آهنگ را با او همراهی می کنند. تجربه های کاوه آفاق در اجرای این آهنگ ها به شکلی است که کلمات اندکی «بودار» را بگذارد تماشاچیان بخوانند نه او و به این شکل، به خواننده هایی که قرار است این مسیر را ادامه دهند، یادآوری می کند که چطور باید در چهارچوب، حرف‌شان را بزنند. «شهر من کو؟» یکی از معدود آهنگ های راکی است که برای خرمشهر نوشته و اجرا شده است و کاوه تجربه ساخت این آهنگ را با تماشاچیانش هم در میان گذاشت: «این قطعه را در سال 86 پس از دیداری با یک جانباز جنگ تحمیلی نوشتم و خواندم که خاطره اش همیشه آزارم می دهد و احساس دین زیادی نسبت به آن نسل دارم».
همراهان کنسرت را چطور انتخاب و معرفی کنیم؟
معمولا کنسرت های موسیقی به مقامات رسمی یا چهره های فرهنگی که گذرشان به سالن افتاده تقدیم می شود اما جالب بود که کنسرت آفاق، به طرفدارانش که به گفته او، «مهمانان اصلی و ویژه این برنامه» بودند تقدیم شد. از سوی دیگر، حضور افرادی چون علی مرادخانی، ناصر پلنگی، آراد آریا، رستاک حلاج، ابوالحسن داودی، کمند امیر سلیمانی، علیرضا طلیسچی، علی حق شناس، ساغر مسعودی و... باعث شد که خواننده کنسرت دیگر فقط خواننده نباشد؛ لیستی به دست بگیرد و از یک یک آنها که شرایط برگزاری این برنامه را فراهم آورده اند تشکر کند. اما نباید یادمان برود که برگزاری کنسرت بدون یک تیم نوازنده خوب امکان پذیر نیست و آفاق، در این دو اجرا بهترین ها را داشت؛آرمان مهربان (تنظیم‌کننده و نوازنده کیبورد، پیانو و آکاردئون)، پیام زمانی (درامز)، شهاب آفاقی (گیتار)، مهرداد حامدی (گیتارباس) و آندره خاچیکیان (گیتار الکتریک). به این لیست باید محمد حسن تفرشی را هم اضافه کرد که نه فقط تهیه کننده این برنامه بود بلکه در دو آهنگ هم به عنوان نوازنده سازهای اصیل ایرانی، دوشادوش گروه به اجرا پرداخت.
