نقد فیلم من و شارمین
گردآوری از گارگین فتائی
.
کارگردان
بیژن شیرمرز
تهیه‌کننده
یوسف صمدزاده
نویسنده
بیژن شیرمرز
بازیگران
ویشکا آسایش
سحر قریشی
پژمان بازغی
نیما شاهرخ‌شاهی
گوهر خیراندیش
مجید صالحی
موسیقی
نوید زمردی
فیلمبرداری
احمد احمدی
تدوین
بهرام دهقانی
توزیع‌کننده
شکوفا فیلم
تاریخ‌های انتشار
۱۵شهریور ۱۳۹۶
کشور
ایران
زبان
فارسی
فروش گیشه
۱٬۲۰۴٬۶۲۵٬۰۰۰تومان
من و شارمین فیلمی به کارگردانی و نویسندگی بیژن شیرمرز و تهیه‌کنندگی یوسف صمدزاده ساخته سال ۱۳۹۴است.
خلاصه داستان
این فیلم داستان زندگی دختر جوانی به نام تینا را روایت می کند که پیشگویی های عمه خود را باور دارد.
تینا (با بازی ویشکا آسایش) ، دختری خرافاتی است که بنا به توصیه های عمه رمالش (با بازی گوهر خیراندیش) ،منتظر فردی به نام شارمین اصل کوپال نشسته تا به زندگی‌اش وارد شود و با او ازدواج کند. به همین جهت تمام خواستگارهایش را رد کرده و تلاش های برادرش،مانی (با بازی مجید صالحی) و زن برادرش (با بازی سحر قریشی) توفیری در عوض کردن عقیده اش ندارد. تا اینکه از طریق فیس بوک با فردی به این نام آشنا شده (با بازی پژمان بازغی) و با او قرار ملاقات می گذارد. شروع ملاقات این دو که به تعبیر تینا دو نیمه گمشده یکدیگر در این جهان هستی هستند سرآغاز ماجراهای داستان فیلم را تشکیل می دهد.
نقد فیلم
بابک مهرورز
کسی در فیلم حضور دارد که من بشناسم؟
ویشکا آسایش که در سالهای اخیر بسیار فعال بوده و در فیلم پرفروش امسال یعنی « نهنگ عنبر 2 » نیز حضور داشته، بازیگر نقش اصلی فیلم است.پژمان بازغی و سحر قریشی پرکار نیز دیگر بازیگران فیلم هستند. گوهر خیراندیش هم در فیلم حضور دارد.
داستان فیلم درباره چیست ؟
کارگردان کیست ؟
بیژن شیرمرز که کارگردان کم کاری هست که پیش از این در سال 1392 اثری تحت عنوان « لعنتی خنده دار » را با حضور بازیگرانی چون شهرام قائدی و سمانه پاکدل ساخته است.
نکات مثبت فیلم ؟
« من و شارمین » اثر سطحی است اما بهرحال، به سمت ابتذال پیش نمی رود و با متوسل شدن به شوخی های جنسی، سعی در جذب مخاطبش ندارد.
نکات منفی فیلم ؟
جزئیاتی در فیلم وجود ندارد که بتواند مخاطب را تا انتهای داستان جذب نماید. روند کلی داستان تکرار کلیشه های بهم رساندن یک مرد و زن نامتناجس است که در سالهای اخیر در سینمای ایران رونق داشته است، بدون هیچ نوآوری خاصی.
« من و شارمین » در هنگام فیلمبرداری صحنه های معدودی که نیاز به حضور بدلکار هست، بسیار ناامید کننده است. به یاد بیاورید سکانس پریدن از روی میله ها که سایز متفاوت بدلکار و سحر قریشی مخاطب را به تعجب می اندازد!
پژمان بازغی و ویشکا اسایش بازیهای خشک و ناامید کننده ای از خود به نمایش گذاشته اند. اصولاً جای دادن بازغی در چارچوبی که فیلم مد نظر داشته، اشتباه بزرگی بوده و منجر به ارائه بازیهای ناامید کننده دو بازیگر فیلم شده است. دیگر بازیگران فیلم از جمله سحر قریشی و مجید صالحی نیز همانی هستند که در سالهای اخیر بوده اند.
فیلم در تدوین نیز دچار ایرادات فراوانی است که به چشم مخاطب می آید.
حرف آخر :
« من و شارمین » شاخصه های یک فیلم سینمایی را به همراه ندارد و بیشتر مناسب تلویزیون می باشد. فیلم اگرچه سعی در مبارزه با خرافه پرستی دارد و از این حیث اثر قابل احترامی است، اما در ساخت اثر از مولفه های سینمایی استفاده نشده و بطور خلاصه، به سختی مخاطب را با خود همراه می سازد.
آرش پارساپور
, مرز بین لوده بازی و کمدی
من و شارمین، همان چیزی را به مخاطب ارائه می کند که کارگردان اثر، بیژن شیرمرز، چندی پیش در طول مصاحبه خبری گفته بود: «من و شارمین ، فیلمی تجاری و بدسلیقه نیست بلکه آن را حساب شده و با فیلمنامه‌ای دقیق،قصه‌گو و کلاسیک ساختیم که چه در جشنواره و چه در اکران عمومی مخاطبان را به سوی خود جذب خواهد کرد». مشکل حرف ایشان یک جاست؛ اينكه من و شارمین در هیچ جشنواره ای مخاطب را به سوی خود جذب نمی کرد و همان بهتر که در جشنواره ها دیده نشد. فیلم برای مخاطب عام ساخته شده و داستان سرراست و ساده‌اش و همچنين انتخاب بازیگران برای چنین فیلمی،کمی با سایر فیلم‌های این ژانر سینمای ایران فرق دارد. فرقی که احتمالا به دليل همان تفاوت اندک من و شارمین با سایر آثار است.
نمره ناپلئونی فیلم
من و شارمین به چند دلیل فیلم قابل احترامی محسوب مي‌شود. از مهم‌ترين دلايل آن مي‌توان سوژه اصلی فیلم یعنی نقد و مبارزه با خرافه گرایی که مساله بسیار مشکل‌سازی برای بعضی از خانواده ها شده است را نام برد.(البته این روزها فیلم پریناز را نیز در گروه هنر و تجربه به اکران داریم که بسیار بهتر و حرفه ای تر به این مساله پرداخته است).خرافه گرایی در این فیلم به هجو کشیده شده ولی این شوخی‌ها به حدی نیست که فیلم را تبدیل به یک اثر سینمایی لوده بازی کند. دومین دلیل احترام به فیلم هم در همین موضوع جا می گیرد. من و شارمین برخلاف فیلم های دیگر کمدی خانوادگی سال های اخیر، یک فیلم کمدی سخیف نیست و به شعور مخاطب خود توهین نمی‌کند. کارگردان تا حدودی توانسته از هدر رفتن اثر و تبدیل آن به یك کمدی بی ارزش دوری کند . انتخاب بازیگران نیز به خوبی صورت گرفته و به ویژه کاراکتر عمه غیبگو که انگار برای شخص گوهرخیراندیش نوشته شده است. البته ویشکا آسایش، بازی نامیزانی از خود به جا گذاشته و همین مساله به فیلم کمی لطمه زده است. از آن سو انتخاب بازیگران فرعی و البته گزینه سحر قریشی که تا به این لحظه هنوز از حل مساله چرایی بازیگر شدن ایشان به شخصه رنج می‌برم با بدسلیقگی انجام شده است. اشکالات فیلمنامه به حدی واضح است که حتی کودکان داخل سینما در حین پخش فیلم با صدای بلند نسبت به آن اعتراض می کردند. اینکه به‌طور مثال در سکانسی که در روز روشن ضبط می‌شود مجید‌صالحی ، زوج عاشق فیلم را براي صرف شام به داخل خانه دعوت مي‌كند! یا اینکه برادر تینا ماشین او را نمی‌شناسد و از فاصله دو قدمی آن رد شده و متوجه او نمی شود و یا جایگزینی بدلکار به جای سحر قریشی در سکانس پرش از میله های خانه که به وضوح حس می‌شود. مشکلات مشخصي از این قبیل در طول فیلم بسیار دیده می شود و به ارزش آن خدشه وارد کرده است.در واقع من و شارمین ، اثری نیست که بتوان آن را زیاد مورد کنکاش قرار داد. کارگردان و تیم احتمالا خودشان نيز می‌دانند که فیلمی برای مخاطب عام ساختند و به زعم تمام ایرادها، برای خانواده ها فیلم قابل تحملی خواهد بود. کمتر بودن شوخی های مستهجن که امروزه در بيشتر فیلم ها دیده می‌شود و استفاده از بازیگران آشنای تلویزیونی و سینمایی در کنار هم و همه و همه منجر به این شده که من و شارمین برای خانواده ها گزینه مناسب تری باشد؛ هرچند هنوز تا مرز یک فیلم خوب خانوادگی فرسنگ‌ها فاصله دارد.
اخبار فیلم من و شارمین
فیلم در تدوین مجدد ۱۰دقیقه کوتاه تر شده و در مدت زمان ۹۰دقیقه به نمایش در می آید. (۲۰خرداد)
من و شارمین با صدور پروانه نمایش اواخر پاییز به نمایش عمومی درمی آید. (۸مهر ۹۵)
شیرمرز به سوره سینما گفت: ضبط صدای برخی بازیگران مانده بود که چند روز پیش انجام شد. در حال حاضر صداگذاری انجام می شود و به زودی موسیقی را آغاز خواهیم کرد. با توجه به اینکه این فیلم جزو معدود آثار کمدی-رمانتیک سینمایی است در بخش موسیقی هم نیاز به حساسیت بیشتری است چون تا به حال شاید فقط بتوان «ورود آقایان ممنوع» را در این ژانر مثال زد و این جنس ملودی تا حدی برای مان ناآشناست.
وی افزود: اگرچه در این گونه سینمایی خیلی کم فیلم ساخته شده اما نگران انتقادها نیستم و صبر می کنم تا بازخورد مخاطب را ببینم. به خصوص که من در تله فیلم ها و سریال هایی که پیش از این کار کردم همیشه نگاه کمدی را لحاظ کردم و این فضا را خیلی خوب می شناسم. تمام سعی من بر این بود که «من و شارمین» یک کمدی-رمانتیک وزین و باوقار باشد و تلاش کردم بتوانم با استفاده از شناخت این ژانر لبخندی بر لب بیننده بیاورم.
شیرمرز ادامه داد: در این فیلم ما به نقد خرافات پرداختیم. به قول برنارد شاو شوخی جدی ترین کار دنیاست. برخی دوستان شوخی را با مسخره بازی و لودگی اشتباه می گیرند . تلاش کردیم کار ما اینگونه نباشد. امیدوارم مخاطب هم از کار ما راضی شود. به محض اتمام مراحل فنی زمینه را برای اکران آماده خواهیم کرد و لزومی نمی بینیم تا جشنواره فجر صبر کنیم. من کلا آدم جشنواره ای نیستم و فکر می کنم جشنواره برای فیلم‌هایی است که بودجه چند میلیارد تومانی می‌گیرند اما یک میلیارد بیشتر نمی‌فروشند.
شیرمرز گفت: جالب اینکه این فیلمسازان معمولا معترض هستند و جالب تر اینکه بازهم برای کارهای بعدی بودجه های دولتی به آنها تعلق می‌گیرد. متاسفانه بخش خصوصی در سینما گم است. سرمایه گذاران این بخش باید دست و پا بزنند و به هزار زحمت فیلم بسازند و همیشه هم نگران بازگش سرمایه باشند.
.
اگر نخواهیم خیلی ساختگیرانه به جزییات فیلم بپردازیم می توان گفت یک فیلم خوش ساخت و عام پسند است که هر چند خیلی سطحی به موضوع می پردازد اما ارزش دیدن این فیلم در جمع خانوادگی را دارد. اگر چه به نظر ، موضوع فیلم اقتباسی از فلیم only you ساخته نورمن جویسون در سال ۱۹۹۴می باشد اما خیلی خرده ای به آن نمی توان گرفت.
بخش ۱۵دقیقه ایی ابتدایی فیلم شاهد قرار دادن هنرمندانه تعداد زیادی از مسائل اجتماعی در کنار هم بودیم. آن قدر این مسائل در کنار هم به زیبایی قرار گرفته بودند که مخاطب احساس بدی نسبت به آن نداشت . از مشکل خرافات که موضوع اصلی فیلم بود تا نفوذ ماهواره در خانه ها ، مشکلات فضای مجازی و همسر یابی از طریق آن ، ازدواج در سن های بالا ، عدم رعایت مقررات ساعت حضور در ادارات ، معضل انداختن عکس سلفی و حتی افرادی که امروز یک گوشی در گوش خود دارند و به این طرف و آن طرف می روند و همه و همه در همان ابتدای فیلم دیده می شد و البته کارگردان به صورت هنرمندی بخشی از این مسائل را تا انتهای فیلم دنبال کرد.
البته فیلم موضوع کلیشه ای دارد و بارها و بارها شاهد این نوع داستان بوده ایم . من و شارمین را نه می توان در دسته فیلم های کمدی قرار داد نه یک فیلم جدی و یا یک فیلم محتوایی ، فقط برای گذراندن ساعاتی خوب در کنار خانواده که همین هم خیلی ارزش دارد و نیاز یک بیینده عام را ارضا می کند. بخش خوب دیگر این فیلم استفاده نکردن (البته به جز چند مورد کوچک) از شوخی های سخیف و جنسی است که در بعضی فیلم ها شاهد آن هستیم و گاها نمی شود این نوع فیلم ها را در کنار خانواده ای که دارای طیف های سنی متفاوتی است مشاهده کرد.
اما موضوع داستان خرافه گرایی بود که حتی در آدم های تحصیل کرده نیز مشاهده می شود . وارد کردن داستان هایی مانند وجود طلسم در فوتبال هر چند سطحی ولی خوب و قابل پذیرش بود. مسئله دیگری که در این فیلم حس می شد استفاده نکردن ، یا صحیح استفاده نکردن از ظرفیت بازیگر ها بود ، ویشکا آسایش را می توان از آن دسته بازیگر هایی دانست که می تواند جور یک فیلم را بکشد و قدرت تغییر و مانور زیادی در نقش خود ایفا کند همچنین در مورد نیما شاهرخ شاهی و سحر قریشی نیز خیلی مبتدیانه و سطحی از آن ها استفاده شده بود و چیز خاصی از آنها در طول فیلم ندیدم.
هر چند همان طور که گفتیم سعی نشد خیلی به جزئیات خورده بگیریم ولی بخش پریدن سحر قریش که از یک بدلکار استفاده شده بود اصلا حرفه ای نبود و در دنیای امروز ، این اصلا قابل قبول نیست .آنقدر استفاده کردن از بدل کار در این صحنه ضایع بود که فقط از روی داستان باید متوجه می شدیم این شخصیت سحر قریشی است . از کفش گرفته تا مشخصات فیزیکی بدن و یا دست بندهایی که وجود نداشت، صحه ای بر این دیدگاه می گذارد.
در نهایت می توان گفت که موضوع خرافات تکراری ، اما در کنار مسائل دیگر خیلی آزار دهنده جلوه نمی داد ، نوع انتخاب لباس های شاد نیز به فیلم رنگ و لعاب خوبی بخشیده بود که حیف است به این موضوع اشاره ای نشود . اگر چه امروزه استفاده از فیس بوک کمتر شده و کارگردان باید از دیگر شبکه های اجتماعی استفاده می کرد اما به حق این مسئله را در سطح جامعه به وفور می بینیم . اینکه بخش تحصیل کرده و یا بخش فوتبالی ما در دنیای امروز گریبان گیر مسئله خرافات شده اند ریشه در کم کاری بخش سینما و هنر ما دارد که باید با افزایش سطح محتوا و کیفیت این کمبود را جبران نمایند.
بدنبال یک گیشه!
درباره کارگردان
بیژن شیرمرز، کارگردان، نویسنده و تهیه کننده سینما و تلویزیون، در آثاری همچون سریال تلویزیونی «این یک تصادف نیست» فعالیت داشته است. او در سال ۱۳۹۲تله فیلم « لعنتی خنده دار » را با حضور بازیگرانی چون شهرام قائدی و سمانه پاکدل ساخته است.
فیلم من و شارمین از نسل کمدی‌های ناپخته و شکل‌نگرفته‌ی سالهای اخیر سینمای ایران است که هدفی جز گیشه ندارند.فیلم جدید شیرمرز با نکوهش و تمسخر خرافه، توانسته خود را از کمدی‌های سخیفی مثل فیلم اکسیدان که صرفاً بر پایه شوخی‌های جنسی شکل گرفته‌اند جدا کند.کارگردان فیلم توانسته کمی از خلاقیت خود در شوخی‌های فیلم استفاده و حداقل از به ابتذال کشیده شدن آن جلوگیری کند.نکته‌ای که شاید خیلی پیش پا افتاده باشد،اما در ژانر کمدی ما کمتر دیده می‌شود.
فیلمنامه‌ی من و شارمین خالی از جزئیات است و شخصیت‌پردازی‌های داستان بسیار سطحی صورت پذیرفته است.. روند کلی داستان تکرار کلیشه های بهم رساندن یک مرد و زن نامتناسب است که در سالهای اخیر در سینمای ایران رونق داشته است.
فیلم من و شارمین در هنگام فیلمبرداری صحنه های معدودی که نیاز به حضور بدلکاردارد، بسیار ناامید کننده است.یکی از نمونه‌های بارز این موضوع ،صحنه‌ی پریدن از روی میله هاست که سایز متفاوت بدلکار و سحر قریشی مخاطب را در شگفتی فرو می‌برد! مشکلات بارزی از این دست در خلال فیلم دیده می شود واز ارزش این فیلم رد نگاه مخاطب می‌کاهد.
بازیگران فیلم نیز به تناسب نقش خود بازیهای قابل قبولی داشته‌اند و انتظارات یک کمدی متوسط را برآورده کرده‌اند.
.موضوع فیلم که در رابطه با نکوهش خرافه پرستی است،مهم ترین جنبه‌ی این فیلم به شمار می‌رود.سرگرم کردن مخاطب با شوخی‌های ساده و دوری از ابتذال رایج در این نوع کمدی از دیگر جنبه‌های مثبت من و شارمین است.استفاده از بازیگران نام آشنای طنز در سینما و تلویزیون این فیلم را برای حضوری گرم در گیشه آماده کرده است.
فیلمنامه‌ی ضعیف و کم رمق در کنار صحنه‌سازی‌های بسیار ضعیف،مخاطب را در طول تماشای آن آزار می‌دهد.با این حال من و شارمین را می‌توان در ضمره‌ی کمدی‌های متوسط و خانوادگی چند سال اخیر دانست که صرفاً برای رفتن به سینما،صرف وقت و اندکی خندیدن مناسب است.
تقد خرافه در «من و شارمین»/ جشنواره فجر برای فیلم‌های نفروش است
«ماجان»، «نگار» و «من و شارمین» حاصل سینمای بیمار کشور هستند/ این فیلم ها درخور شأن سینما نیست
ماجان-نگار-من و شارمین
: جبار آذین منتقد و مدرس سینما همزمان با اکران ۳فیلم سینمایی جدید گفت: «ماجان»، «نگار» و «من و شارمین» حاصل سینمای بیمار کشور هستند؛ «ماجان» فیلمکی به شدت سردستی و سرهم بندی شده، «نگار» فیلمی به شدت بی ارزش که رامبد جوان آن را تنها برای تقدیم به همسرش ساخته و «من و شارمین» یک جنگ ناموفق از انواع ژانرها و مضامین تکراری خانوادگی و اجتماعی و عاشقانه از روی آثار داخلی و خارجی است!
این منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: انتظار طراوت گل های خوش آب و رنگ بهاری در قالب فیلم های سینمایی از سینمای بیمار ایران که افزون بر درمان خود بعضی مدیران و هنرمندان آن هم به معالجه فرهنگی و اصلاح سازی عملکرد سینمایی خود نیاز دارند توقعی طبیعی نیست از همین رو ۳فیلم تازه اکران شده «ماجان»، «نگار» و «من و شارمین» هم محصولاتی بیمارگونه از درخت آفت زده و به کرم نشسته سینمای ایران است.
وی سپس اظهار داشت: بیژن شیرمز سینمای حرفه ای با فیلم پاره نابسامانی به نام «من و شارمین» تجربه کرده است. «من و شارمین» هم در روزگار تب داغ فیلم های عاشقانه تجارتی با نگاه به گیشه و استفاده از بازیگران گیشه ساز ساخته شده است.
آذین با تأکید بر اینکه «من و شارمین» یک فیلمک شبه کمدی-رمانتیک است که نه از فیلمنامه ای با مضامین درست پرداخت شده و ساختارمند برخوردار است و نه در چارچوب های حداقلی استاندارد سینمای تجاری ایران می گنجد تصریح کرد: افزون بر این موارد نویسنده و کارگردان آن به خیال خام خود از آثار کمدی و رمانتیک که هیچ کدام از اصول و مختصات آن ها را به درستی نمی شناسد سعی کرده یک کمدی شلوغ و اثری عاشقانه و شاعرانه بسازد که دست برقضا فیلم در بخش های کمدی و عاشقانه و شاعرانه هم موفق نیست. «من و شارمین» یک جنگ ناموفق از انواع ژانرها و مضامین تکراری خانوادگی و اجتماعی و عاشقانه از روی آثار داخلی و خارجی است.
وی در خاتمه این گفتگو متذکر شد: اوضاع فیلم ها و سینمای جاری ایران نشان می دهد چنانچه فیلم های جذاب، استاندارد، بامحتوا و مردمی می خواهیم باید خواهان اصلاح و درمان سینمای بیمار کشور باشیم و تا زمانی که سینمای عقب مانده و کلنگی ما درمان نشود محصولات آن هم بیمارگونه خواهند بود. ما این فیلم ها و سینمای عقب مانده را درخور شأن خود نمی دانیم و امیدواریم که مسئولان سینمای کشور تدبیری جدی برای جلوگیری از ساخت این نوع آثار نازل داشته باشند.
.
منبع
http://moviemag.ir/cinema/zoom/iran/18769-%D9%86%D9%82%D8%AF-%D9%88-%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%85%D9%86-%D9%88-%D8%B4%D8%A7%D8%B1%D9%85%DB%8C%D9%86
http://www.ghanoondaily.ir/fa/news/main/86588/%D9%85%D8%B1%D8%B2-%D8%A8%DB%8C%D9%86-%D9%84%D9%88%D8%AF%D9%87-%D8%A8%D8%A7%D8%B2%DB%8C-%D9%88-%DA%A9%D9%85%D8%AF%DB%8C
https://www.salamcinama.ir/post/3P55/%D9%86%D9%82%D8%AF-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%85%D9%86-%D9%88-%D8%B4%D8%A7%D8%B1%D9%85%DB%8C%D9%86-%D9%85%D8%B1%D8%B2-%D8%A8%DB%8C%D9%86-%D9%84%D9%88%D8%AF%D9%87-%D8%A8%D8%A7%D8%B2%DB%8C-%D9%88-%DA%A9%D9%85%D8%AF%DB%8C
http://simorghplus.ir/1396/06/21/%D9%86%D9%82%D8%AF-%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%DA%A9%D8%A7%D9%85%D9%84-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%85%D9%86-%D9%88-%D8%B4%D8%A7%D8%B1%D9%85%DB%8C%D9%86/
https://jidi.ir/2018/01/%D9%86%D9%82%D8%AF-%D9%88-%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%85%D9%86-%D9%88-%D8%B4%D8%A7%D8%B1%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%A8%D9%87-%D9%87%D9%85%D8%B1%D8%A7%D9%87-%D8%AF%D8%A7/
http://cineshoma.ir/%D9%86%D9%82%D8%AF-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%85%D9%86-%D9%88-%D8%B4%D8%A7%D8%B1%D9%85%DB%8C%D9%86/