روز شعر و ادب پارسی
گارگین فتائی
بسی رنج بردم در این سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
دوشنبه بیست و هفتم شهریور ماه روز شعر و ادب فارسی نام گذاری شده است .
ایرانیان هر عیب و نقصی که داشته باشند دیگر نمی توان انکار کرد که مردمی ادب پرور و شعر دوست بوده و هستند .
در واقع تمام جهان اذعان دارد که ادبیات هیچ ملتی به پای ادبیات فارسی نمی رسد .
انصافاً شما خود بگویئد شما در کال ادبیات جهان می توانید شاعری هم طراز مولانا در سرودن غزلیاتی شورانگیز و با این همه احساسات بیابید ؟
شاعرانی همچون فردوسی ، سعدی ، حافظ ، مولوی ، خیام ، باباطاهر و نمونه های فراوان دیگر در شعر کلاسیک فارسی و شعرایی مانند سهراب سپهری ، نیما یوشیج ، اخوان ثالث ، ملک الشعرای بهار و نمونه های فراوان دیگر در شعر معاصر فارسی هر کدام به تنهایی با ادبیات سایر ملتها برابری می کنند .
حتی کهن ترین نامه دینی پارسی یا همان اوستا هم به صورت شعرگونه و سرود است که نشان می دهد پارسیان از همان ابتدا علاقه ای عمیق به شعر و ادبیات داشته اند .
در هیچ زبانی به اندازه زبان فارسی کلمات احترام آمیز نسبت به دیگران وجود ندارد .
گر چه فن قافیه و عروض از زبان عربی وارد زبان فارسی شده اما با در هم آمیختن اوزان شعر فارسی و اوزان شعر عربی در هم در حال حاضر زبان فارسی دارای بیشتر وزن شعری در جهان است و همین امر باعث شده که در فن شعر نسبت به سایر زبانها ثروتمندتر باشد .
بنابراین زبان فارسی یک گنجینه گرانبها برای میهنمان می باشد که ما نیز همچون فردوسی باید در پاسداشت آن رنج ببریم .
امروز همچنین روز بزرگ داشت استاد محمد حسین بهجت تبریزی یا استاد شهریار است که اشعار وی چه در زبان فارسی و چه آذری بسیار شیرین و دل نشین است یاد ایشان نیز گرامی باد
غزلی از وی
کسی نیست در این گوشه فراموشتر از من
وز گوشه نشینان توخاموشتر از من
هر کس به خیالیست هم آغوش و کسی نیست
ای گل به خیال تو هم آغوشتر از من
می نوشد از آن لعل شفقگون همه آفاق
اما که در این میکده غم نوشتر از من
افتاده جهانی همه مدهوش تو لیکن
افتاده تر از من نه و مدهوشتر از من
بی ماه رخ تو شب من هست سیه پوش
اما شب من هم نه سیه*پوشتر از من
گفتی تو نه گوشی که سخن گویمت از عشق
ای نادره گفتار کجا گوشتر از من
بیژن تر از آنم که بچاهم کنی ای ترک
خونم بفشان کیست سیاوشتر از من
با لعل تو گفتم که علاجم لب نوشی است
بشکفت که یارب چه لبی نوشتر از من
آخر چه گلابی است به از اشک من ای گل؟
دیگی نه در این بادیه پرجوشتر از من