دوباره مست باده
محمد شریفی
.
دوباره مست باده و شراب ارغوانی ام
دوباره یاد میکنم ...ز دوره ء جوانی ام
دوباره یاد تو شده عصای وقت بی کسی
ز یاد تو سراب شد ، تمام زندگانی ام
شراب ناب می دهی به جام خستهء دلم
بهار می شوی تو در ،فصول ناتوانی ام
تو آن چراغ روشنی به کوره راه عاشقی
ستاره ای به خلوت و سکوت کهکشانی ام
سیاهِ مستِ نرگست بلایِ جانِ من شده
نگاه میکنی و بعد ، به آه می کشانی ام
دوباره حبس می شوم درون پیلهء خودم
اگر که دیده بر کشی و از خودت بِرانی ام
طلوع می کند رُخت به ظلمت شبانه ام
چو تاج می نشینی و به تخت می نشانی ام
سپاه واژگان تو به لرزه می کشد مرا
بگو که با چه مطلعی به خلسه می رسانی ام؟
بیا که دل سپرده ام به شعلهء نگاه تو
نسیم سرد می وزد ، مَگو که لن ترانی ام
نگاه منتظر به در ، به چشم خیس پنجره
صدای پای عابران ، نگو که من روانی ام
دوباره با نگاه خود به اوج برده ای مرا
دوباره ابر می شوم به خاک می چکانی ام