مختصری در مورد تمدن باستانی عیلام
ایلام نام یک تمدن در منطقه‌ای است که بخش بزرگی در جنوب غربی فلات ایران را در پایان هزارهٔ سوم قبل از میلاد در بر می‌گرفت ولی در دورهٔ هخامنشیان به منطقه جغرافیایی سوزیانا شوش (Susa) تقلیل یافت. ایلامیان کشورشان را «هَلتَمتی» (Haltamti) به‌معنی «سرزمین خدا» می‌خواندند.
در ۲۷۰۰پیش از میلاد مسیح، نخستین شاهنشاهی ایلامی (غیر سامی) در شوش (در جنوب غربی ایران) تشکیل شد.
تاریخ ایلام به سه دوره زیر تقسیم میشود:نیا-ایلامی: حدود ۳۲۰۰پ. م تا ۲۷۰۰پ. م (خط نیا-ایلامی در شوش)
ایلام باستان: حدود ۲۷۰۰پ. م تا ۱۶۰۰پ. م (نخستین اسناد تا دودمان اپرتی)
ایلامی میانه: حدود ۱۵۰۰پ. م تا ۱۱۰۰پ. م (دودمان آنزان تا حملهٔ بابلی‌ها به شوش)
ایلام نو: حدود ۱۱۰۰پ. م تا ۵۳۹پ. م (۵۳۹قبل از میلاد آغاز دورهٔ هخامنشی)
درهزارهٔ اول پیش از میلاد، گسترش اقوامی که به زبان‌ها و لهجه‌های هندوایرانی سخن می‌گفتند به داخل فلات ایران، باعث شد که ایلامی‌ها قلمروهای امپراتوری خود را یکی پس از دیگری از دست بدهند و در سوزیانا پناه بگیرند؛ از این پس بود که مرزهای ایلام به سوزیانا محدود گردید.