وعده هائی که هیچ گاه به ظورکامل عملی نشده اند
گارگین فتائی
در تاریخ معاصر ایران هر دولتی که روی کار آمده مدام وعده بهبود وضع جامعه را داده و هر وزیر و مسئول آن دولت هم مدام داعیه توسعه و ترقی خواهی و پیش برد ایران به سوی یک جامعه مترقی را داشته است.
این داعیه ها و شعار دادن ها هر چقدر به سمت جلوتر می رویم بیشتر می شوند که به چند نمونه از آنها اشاره می شود
مسئول اقتصادی مدام دم از این میزنه که تورم رو مهار خواهد کرد و بی کاری رو از بین خواهد برد
مسئول امور مسکن وعده میده که همه دارای مسکن ارزان قیمت شده و نرخ اجاره ها پائین بیاید .
مسئول آموزش و پرورش وعده تجهیزات مدارس یه امکانات مالی و اموزشی پیشرفته را می دهد.
مسئول دانشگاهها وعده امکان ورود همه به دانشگاه بدون کنکور و پائین امدن هزنیه های تحصیلی را می دهد.
مسئول بازرگانی وعده کاهش دست دلالان و مشاغل کاذب .
مسئول ورزشی وعده بالاب ردن کیفیت ورزشی و نقش فعال ایران در صحنه های ورزش جهانی
مسئول جوانان وعده فراهم آمدن شرائطی برای ازدواج و زندگی بهتر .
مسدئول امور بهداشتی وعده سلامت و محیط پاکیزه و بیمه های مختلف.
و این وعده ها به صورت طوماری در آمده که آغاز و پایاینش معلوم نیست
آنچه که از دید یک شهروند ایرانی چه مقیم ایران باشد یا در خارج نمایان است این است که هر مسئولی می آید و مدتی در سمت خود باقی می ماند و بعد از پایان سمت در سمتی دیگر ابقا می شود اما این وعده ها هیچ کدام به طور کامل عملی نمی شوند بلکه از دولتی به دولت دیگر و از مسئولی به مسئل دیگر منتثقل می شود
همین وعده دادنها و عدم توانائی در اجرای کامل آنها باعث شده مردم نوعی بی اعتمادی نسیت به حرفهای مسئولین در خود احساس کنند و مهم تر از اینها این که کلا این احساس ایجاد شده که وقتی هر کسی وعده می دهد و نمی تواند کامل به وعده های خود عمل کند هر چند زحمت هم می کشد و تلاش زیادی می کند این است که شاید هیچ گاه نتوان به مشکلات مختلفی که در ایران در بخش های مختلف جامعه موجود است و سالها قیل هم بوده سر و سامان داد و یا اینکه نیاز به مدت زمان طولانی می خواهد
نظر شما در این مورد چیست؟