شعر زندگی
گارگین فتائی
.
من چرا این گونه ام
از اجتماع گریزانم
و سنگینی سکوت تنهائی را
به زرق و ورق اجتماع ترجیح می دهم
من چرا این گونه ام
از تحقیرهای دیگران رنجور
و خواهان احترام و عزت خود
من چرا این گونه ام
از وزوز بی ارزش مردم
که از من می گویند
و بین من و آنها هیچ رابطه ای نیست
و من از آنها بیزارم
من چرا این گونه ام
همه نیک رویان جنس لطیف
و خوش پوشان ریزبین
از من متنفرند
من چرا این گونه ام
همه آنهائی که به قول خودشان
از سپیده صبح تا پاسی از شب جان می کنند
تا جان کندن خود را به رخ من بکشند
مرا نمی خواهند
آری من خود می دانم که چرا این گونه ام
زیرا از حقیقت تلخ بیزارم
و می خوام زندگی
یک شعر سینمائی باشد
که در آن معشوقه با پای خود
به سراغم آید
و برای دست یابی او
زندگی برایم نفرت انگیز نگردد
ـری من زیبایی زندگی را
در شعر بودن آن می بینم