چند چهرهء بازیگری
ترجمه از گارگین فتائی
.
بازیگری برای هزاران سال شکلی از سرگرمی بوده است . در میان سالها این هنر برای خدمت به جهانیان رشد کرده است . تا چند نسل قبل یکی از رایج ترین اشکال بازیگری در برنامه های رادیو یافت میشد . در طی این زمان شنوندگان ناگزیر بودند شکل و صحنه و حتی شکل جسمانی مجریان را تصور کنند . اما امرروزه تصور کردن از یک بازیگر به عنوان شکلی از یک سرگرمی بدون یک نمونه دیداری مشکل است . بازیگری مدرن شامل اشکال متنوعی از بازیگری است که هنوز برخی از ریشه های خود از بازیگری فیلم را نگاه داشته است .
شاید بهترین نوع شناخته شدهء بازیگری شامل بازیگری در تلویزیون باشد . این نوع از بازیگری عموماً شکلی از برنامه های تلویزیونی تولید شده در استادیوها را در بر می گیرد . خطوط داستانی هفته به هفته تغییر می کند چنانکه نویسندگان ، صحنه ها و دیالوگ ها و مجموعه های جدیدی برای شخصیت های اصلی خلق می کنند و مجریان پنج روز در هفته برای تمرین و تکرار متنهای خود به سر کار می آیند و در روز نهائی دوربین های تلویزیون روشن شده و آغاز به فیلم برداری می کنند . بازیگران برای یادداشت های مکتوب از تله پرومترها Telepromptersکمک می گیرند ((نام بازرگانی دستگاهی که متن را به گوینده ی تلویزیون ولی نه به حضار نشان می دهد) (teleprompter هم می نویسند)و یا از کارتهای اشاره cue cardsو کارگردانهای دوربین خاموش off-camera directorsکه می توانند به آنها در اجرای نقشهایشان کمک کنند .صحنه های تلویزیونی تا زمانی که بازیگر نقش خود را درست ایفا کند می توانند مکرراً ضبط شوند . عملاً با وجود تلویزیون در خانه هر کسی تعجبی ندارد که این نوع از بازیگری رایج ترین شکل بازیگری باشد .
شکل دیگری از بازیگری شامل بازی در صحنه stage acting است که از داستانهای کلاسیک شکسپیر تا داستانهای مدرن را در برمی گیرد و می تواند در نقاط گوناگون اجرا شود . در بازی صحنه همان اجرا تکرار می شود و برای هر اجرائی همه چیز همان می ماند . تمرین برای بازی در صحنه می تواند ماهها طول بکشد زیرا همه بازیگرها باید نقش های خود را به یاد داشته باشند علاوه براین بازی در صحنه یک بازی زنده است بنابراین استفاده از بازیگران علی البدل understudiesیا جایگزین بسیار سخت است .اگر ستاره یک بازی صحنه آسیب ببیند ویا نتواند به اجرا بیاید بازی گران علی البدل جایگزین آنها می شوند زیرا راهی برای ویرایش اجرا وجود ندارد . اجرای صحنه یک روز می تواند عالی و روز دیگر می تواند افتضاح باشد . عده ای از افراد می گویند که هیچ چیزی سرگرم کننده تر از تماشای اجرای زنده بازیگران بر روی صحنه وجود ندارد..
و سرآخر نوبت به بازیگری فیلم می رسد . بازی گری فیلم با یک سناریو یا فیلمنامه screenplayشروع می شود که همه اطلاعات مکتوب در باره تمام دیالوگها ی بازیگران را در بر می گیرد . آن می تواند هر جائی در دنیا اتفاق بیوفتد برای مثال اگر خط داستانی رخدادهای فیلم در روسیه اتفاق افتاده باشد ، عاملین و بازیگران آن فیلم میتوانند برای بازی به محل فیلم برداری در این کشور بروند .وقتی سناریو دارای آغاز و میانه و پایان باشد لازم نیست فیلم برداری از فیلم دارای ترتیب تاریخی باشد به این معنی که بازیگران می توانند نقشهای خود را برای پایان فیلم به خاطر آورده و از آن صحنه ها قبل از کارکردن برای آغاز سناریو فیلم بگیرند زیرا اجرا به طور زنده نیست بنابراین کارگردانها می توانند از یک بازیگر بخواهند که صحنه ای را آنقدر تکرار کند که نتیجه مطلوب وی حاصل شود و این می تواند باعث خستگی بازیگر شود .
هر کدام از اشکال بازیگری اعم از تلوزیون و صحنه و فیلم به عنوان شکلی از سرگرمی در فهرستهای بالایی از فعلیت های مورد علاقه مردم برای تماشا طبقه بندی میشود معذالک ذکر این نکته هم جالب است که اشکال مختلف بازیگری مشخصه های منحصر به فردی هم دارند . صرف نظر از نوع بازیگری که شخص از آن لذت می برد به طور قابل اطمینان می توان گفت که حضار از هنر بازیگری و ساعتهای زیاد از لحظات خوشی که برای آنها مقرر می دارد قدردانی می کنند .