دلجویی آلمان از ترکیه و مالکان ارمنی اینجرلیک

دلجویی آلمان از ترکیه و مالکان ارمنی اینجرلیک

  گریگور قضاریان

کارشناس مسائل ترکیه

.

http://alikonline.ir/fa/fa/news/political/item/2065-

دلجویی-آلمان-از-ترکیه-و-مالکان-ارمنی-اینجرلیک

.

آلمان و ترکیه به عنوان دو کشور عضو ناتو موظف به همکاری نظامی با یکدیگر هستند. از ماه ژوئن گذشته که مجلس آلمان قطعنامه به رسمیت شناختن قتل عام ارمنیان در سال 1915 را به عنوان نسل کشی پذیرفت، رابطه آلمان و ترکیه کمی به سردی گرایید و این قطعنامه موجبات خشم و اعتراض مقامات ترکیه علیه آلمان را بر انگیخت. در ماه اکتبر آینده هیئتی از مجلس آلمان قرار است از پایگاه نظامی اینجرلیک بازدید به عمل آورد. مقامات ترکیه صدور مجوز برای این بازدید را منوط به پیش شرطی کرده اند و آن که آلمان ها از مسئله نسل کشی ارمنیان و وقایع 1915 فاصله بگیرند، مجلس آلمان نیز در واکنش به این پیش شرط ترکیه عنوان کرد که حاضر است نیروهای خود را از پایگاه نظامی اینجرلیک خارج کند. وزیر امور خارجه آلمان نیز این مسئله را عنوان کرد که قطعنامه پذیرفته شده در مجلس آلمان در رابطه با پذیرش کشتار ارمنیان به عنوان نژادکشی، جنبه سیاسی دارد و از لحاظ حقوقی الزام آور نیست.

ز سوی دیگر هم منافع آلمان ها و ترک ها ایجاب می کند که این دو کشور رابطه خصمانه ای با یکدیگر داشته باشند، ترکیه دروازه ورودی پناهجویان و مهاجران خاورمیانه به اروپاست. دولت آلمان به ترکیه قول کمک های مالی فراوانی را داده است، به این هدف که ترکیه از سیل مهاجران به اروپا جلوگیری کند. به واسطه این مسئله بحرانزا برای اروپائیان نقش ترکیه به عنوان پل اروپا و آسیا برای اروپا پررنگ تر شده است. علاوه بر این رابطه اقتصادی ترکیه و آلمان به گونه ایست که به صلاح دو کشور نیست که ترکیه را ناراضی نگه دارند. حجم مبادلات تجاری این دو کشور در سال گذشته بالغ بر 35 میلیارد دلار بود (صادرات ترکیه به آلمان 13.4 میلیارد دلار و واردات از آلمان 21.4 میلیارد دلار). هم اکنون 6400 شرکت آلمانی در زمینه های مختلف در ترکیه در حال فعالیت هستند و طبیعی است که آلمان ها از ترک ها دلجویی کنند. بازدید دبیر کل ناتو از ترکیه، مذاکرات صدراعظم آلمان آنگلا مرکل با رجب طیب اردوغان در حاشیه اجلاس سران G20 در شهر هانگژوی چین و توافقات به دست آمده، سفیر مسئول روابط خارجی پارلمان اروپا به ترکیه را می توان در زمره این اقدامات دلجویانه از ترک ها قلمداد کرد.

داستان اینجرلیک

اینجرلیک نام پایگاه هوایی نظامی است که عمدتا نیروهای آمریکایی و ترکیه از آن استفاده می کنند. ساخت این پایگاه نظامی در سال 1951 آغاز شده و در سال 1954 میلادی به پایان رسید. در دوران جنگ سرد و زمانی که اتحاد جماهیر شوروی هنوز پابرجا بود، این پایگاه مرکز جاسوسی آمریکا علیه شوروی محسوب می شد. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی امریکایی ها و اروپاییان از این مرکز به عنوان پایگاهی برای عملیات نظامی خود علیه عراق (جنگ خلیج فارس) و افغانستان (علیه طالبان) استفاده کردند و امروز نیز، به عنوان پایگاه عملیات نظامی علیه مبارزه با داعش از آن استفاده می شود به طوری که غرب از این لحاظ نیاز به همکاری ترکیه و اتحاد با این کشور را دارد. آلمان نیز به عنوان کشور عضو ناتو و یکی از متحدان اروپایی آمریکا در جنگ علیه تروریسم دارای 250 سرباز و هفت هواپیمای رهگیری و هواپیمای سوختگیری در این پایگاه است.

مالکان ارمنی اراضی اینجرلیک

پایگاه نظامی اینجرلیک در جنوب ترکیه و هشت کیلومتری شرق شهر آدانا واقع شده است. این سرزمین در طی قرن های 12 تا 14 میلادی جز قلمرو پادشاهی ارمنی کیلیکیه محسوب می شد. ارمنیان و دیگر اقوام قرن ها در این خطه با یکدیگر زندگی می کردند تا جنگ جهانی اول و حادثه کشتار ارامنه توسط ترکان عثمانی به وقوع پیوست.

نیروهای عثمانی با نسل کشی ارمنیان این بخش از امپراتوری، بازماندگان آنان را در سالهای بعدی مجبور به کوچ اجباری کردند و اراضی و اموال ارمنیان را نیز مصادره کردند. بخشی از اراضی پایگاه نظامی فعلی اینجرلیک متعلق به یک خانواده ارمنی به نام باکالیان بود که آنان به واسطه تهدیدهای عثمانی و به خاطر حفظ جان خود در سال 1921 مجبور به ترک اینجرلیک شده و به بیروت مهاجرت کردند. سپس با تاسیس جمهوری ترکیه این اراضی به مالکیت دولت و بانک «زراعت» و بانک مرکزی ترکیه در آمد.

وارثان کنونی خانواده باکالیان که هم اکنون ساکن ایالات متحده آمریکا هستند، سندهای این زمین ها را در اختیار دارد که ثابت می کند بخشی از این اراضی اینجرلیک متعلق به اجداد ارمنی شان است.

مساحت پایگاه هوایی اینجرلیک 13 هزار متر مربع است که 500 متر مربع از آن متعلق به خانواده باکالیان است. ارزش این قطعه از اینجرلیک نزدیک به 64 میلیون دلار تخمین زده می شود. طبق نظر حقوقدانان و وکلایی که دست اندرکار این مورد حقوقی در مورد مصادره اموال ارمنیان پس از کشتار 1915 می باشند. اسناد دیگری نیز وجود دارد که ثابت می کند زمین های مجاور خانواده باکالیان نیز متعلق به ارمنیان است. این مورد آشکار نقض حقوق بین الملل است که دولت اجازه ضبط و مصادره اراضی با توسل به زور را ندارد.