به نام خداوند جان و خرد
علامه طباطبایی در المیزان، پس از بررسی نظریه‌ی ابوالکلام آزاد، که اثبات می‌کند کورش، پادشاه هخامنشی، همان ذوالقرنینِ ستوده‌شده در قرآن است، می‌نویسد: «هر چند برخی از موارد گفته‌شده خالی از اعتراض نیست، لکن از هر گفتار دیگری انطباقش با آیات قرانی روشن‌تر و قابل قبول‌تر است». آیت‌الله مکارم شیرازی هم می‌نویسد: «درست است که در این نظریه نیز نقطه‌های ابهامی وجود دارد، ولی فعلاً می‌توان از آن به عنوان بهترین نظر درباره‌ی تطبیق ذوالقرنین بر رجال معروف تاریخی نام برد».
«در ایران قدیم، چه دولت‌های آریایی و چه دولت‌های بومی ایرانی (مثل ایلامی‌ها یا کاسپین‌های شمال یا تمدن‌های مانائی و نواحی مرکزی در کاشان و کرمان) همه، پایه‌گذار فرهنگ‌های غنی و تولید علم و هنر و نوعاً مروج توحید و اخلاق بوده‌اند. مثلاً کورش و فرزندش با جهاد فرهنگیِ به ظاهر نظامی خود، توحید را در بین‌النهرین و سومر و مصر و آتن (یونان) گسترش دادند و روحانیون آن زمان هم بزرگترین دانشمندان علوم مختلف و فیلسوفان عصر خود بودند».
.
سیدمحمد خامنه‌ای (برادر مقام معظم رهبری)
رئیس بنیاد حکمت اسلامی صدرا و هم‌چنین رییسِ بنیاد ایران‌شناسی
«برخی از مفسران متقدم، مانند وَهب بن منبّه و محمد بن صائب کَلبی و یوسف بن موسی قطان نه تنها در تفسیر سوره کهف، بلکه در چند جای دیگر روشن کرده‌اند که ذوالقرنین همان کورش هخامنشی است. در دوران معاصر، نخستین پژوهشگری که زمینه مطابقت کوروش (بزرگ) با ذوالقرنین را پیش کشید سِر سیداحمدخان (1817-1898)، از پیشگامان اصلاحات فرهنگی و بنیادگذار تجددطلبی اسلامی در هند بود. مولانا ابوالکلام آزاد (1888-1958)، وزیر فرهنگ دولت وقت هند، نیز همین نظریه را مطرح و به شکل مبسوط‌تری تبیین کرد. مرحوم علامه طباطبایی نیز، در المیزان، نظر ابوالکلام آزاد را پذیرفته و مشخصات کورش را بر ذوالقرنین منطبق می‌داند».
.
دکتر علی‌اکبر ولایتی
مشاور امور بین‌الملل مقام معظم رهبری، رئیس مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام
و عضو شورای سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی ایران
رییس‌جمهور گرامی
جناب آقای دکتر حسن روحانی
با درود فراوان
بیش از یک دهه است که هفتم آبان‌ماه برای گروهی از ایرانیان تبدیل به روزی برای بزرگداشت کورش بزرگ شده است، که نمودِ آن گرد هم آمدن در پاسارگاد ــ آرامگاه آن شخصیت تاریخی ــ است. در تاریخ آمده: سپاهیان کورش بزرگ، به رهبری اوگبارو، در روز شانزدهم ماه تشریتو از هفدهمین سال سلطنت نبونید بدون جنگ وارد بابل شدند؛ روزی که پژوهشگران آن را با دوازدهم اکتبر سال 539 پ.م. برابر دانسته‌اند. اسناد بابلی آورده‌اند که هفده روز بعد، در سومین روز از ماه آراهسمنو (29 اکتبر یا هفتم/ هشتم آبان‌ماه)، خودِ کوروش به بابل وارد شد و مورد استقبال مردم قرار گرفت: روزی که نقطه‌ی عطفی در تاریخ است؛ نه تنها با پیوستن بابل به سرزمین‌های از پیش فتح‌شده تلاش برای متحد کردن اقوام در یک قلمرو سیاسی، برای نخستین‌بار، به بار نشست و جورچینِ (پازل) شکل‌گیریِ ایران ــ به عنوان نخستین کشور تاریخ ــ کامل شد، بلکه سیاست و حقوق نیز ــ با روندی که کورش پی گرفته بود ــ کاملاً دگرگون گشتند. همان‌گونه که آگاهید در تقویم رسمی کشور، مناسبت‌های گوناگونی وجود دارد؛ اما هیچ روزی برای نکوداشت کورش بزرگ، که در طول تاریخ همواره جهانیان او را گرامی داشته‌اند، وجود ندارد. بی‌گمان، ارزش‌های تاریخی و فرهنگی برجای‌مانده از کورش همچون یکتاپرستی، آزادمنشی، صلح‌دوستی، خردورزی، مردم‌داری، کشورداری و انسان‌دوستی، میراث مشترک ایرانیان با هر دین و زبان و از هر قوم است. جدا از دقیق بودن یا نبودنِ این روز نیازمند ویژه کردنِ زمانی نمادین برای چنین کاری هستیم، هم‌چنان‌که روزهای بزرگداشت برخی شخصیت‌های ادبی کشورمان که در روزشمارها ثبت شده زمان‌هایی نمادین است. بر این پایه، ما نهادهای مدنی امضاکنند‌ه‌ی این درخواست، با انگیزه‌ی پاسداشت همبستگی ملی و نکوداشت ارزش‌های بازمانده از کورش بزرگ، از شما به عنوان بالاترین مقام اجرایی کشور خواستاریم که روز هفتم آبان ماه هر سال، که یادروز گشایش و آزادسازی بابل یا یک‌پارچگی حوزه‌ی تمدنی ایران و هم‌چنین صدور منشورِ موسوم به «حقوق بشر»ِ کورش بزرگ است، در تقویم رسمی کشور به عنوان «روز کورش» ثبت شود.
🔸با احترام
