ذوستان من
گارگین فتائی
همیشه به یاد دوستانم زنده ام
چه لحظاتی را با آنها گراندا ما!
لحظاتی که به گمانم بیهوده بودند
اما اکنون می فهمم
که باارزش ترین لحظات زندگیم بود
لحظات شیرین و تلخ
هر حرفی که با هم می زدیم
به شوخی یا جدی
حتی وقتی که دلخوری و ناراحتی
آزردگس و رنجش بود
همیشه صمیمیت عمیقی حکم فرمائی می کرد
دوستانی که در ابتدا بچه های محل بودند
بعد همکلاسی شدند
سپس هم دانشگاهی گشتند
تشکیل خانواده دادند اما همچنان دوستان باوفا باقی ماندند
اما غول فراغو هجران آمد
و تماماین صمیمت را به تاریخ انداخت
و به راستی که بزرگ ترین مانع و دشمن این صمیمت ، دوری وهجران است