آدم

آدم

گارگین فتائی

خدایا شکر می گویم که هستم

ولیکن بس ملولم ، پاک مستم

هراسان ، اشک ریزان ، دل شکسته

ز هر آغاز بی انجام خستم

دلم خوش کرده بودم بر امیدی

نتاج یاس کوبیدند دستم

هر آنچه نیک بود بگریخت از من

ز شبها ، روزهای خوش بجستم

چه باز آید دوباره زندگانی!

ز خوب و بد هر آنچه بود رستم

دگر وامانده از وصل به محبوب

دگر شوق نگاهش را ببستم

خدایا ذوق بر من زنده گردان

کنم این حس که من هم آدم هستم!