داستان کوتاهی از حمل و نقل عمومی

داستان کوتاهی از حمل و نقل عمومی

  ترجمه از گارگین فتائی

.

  در گذشته بیشتر مردم  ، دور از شهرها در گروه های کوچک یا در مزارع زندگی می کردند . وقتی آنها می خواستند از مکانی به مکان دیگری برودند یا قدم می زدند و یا سوار حیوانات می شدند  . این افراد شروع به رفتن به شهرهای کوچک و بزرگ یعنی جائی که مردم بیشتری وجود داشت نمودند . آنها احتیاج به کار ، تحصیل  ، سر زدن به مغازه ها یا رفتن به دکتر داشتند چرا که افراد زیادی به یک جا می رفتند و مسافرت با همدیگر برایشان آسانتر بود این شروع حمل و نقل عمومی بود .

اولین شکل مدرن حمل و نقل در اوائل قرن نوزدهم  عمومی ترامواهای شهری بودند . این ترامواها بر روی ریل ها در سطح خیابان کار می کردند  و سالهای زیادی شکل عمده حمل و نقل عمومی بودند . آنها تندتر از اسبها بودند ولی دارای یک مشکل بزرگ بودند و آن این بود که در خیابانی کار می کردند که مقدار زیادی اسب و اتومبیل و دوچرخه در تردد بودند .این خیابانها شلوغ بودند بنابراین ترامواها نمی توانستند تند حرکت کنند

در پایان قرن نوزدهم  ، شکل جدیدی از حمل و نقل در ترامواهای شهری پدید آمد . برخی از ترامواها بالای خیابان کار می کردند که تراغواهای مرتفع  elevated  trains.    نامیده می شدند و قطارهای دیگر هم از طریق تونل های زیرزمینی حرکت می کردند . برخی اوقات این قطار های زیرزمینی مترو نامیده می شوند . اولین سیستم عمده مترو در لندن بود به زودی دیگر شهرها از قبیل بوداپست ، برلین ، پاریس و نیویورگ سیستم متروی خود را ساختند .

در اوائل قرن بیستم گر چه در اکثر شهرها ترن های مرتفع و متروها در برخی از شهرها بسیار رایج بودند  اما به زودی با رقابت با شکل جدیدی از حمل و نقل مواجه شدند یعنی اتومبیل ها که از گازوئیل به جای برق استفاده می کردند . در این زمان اتوبوس های عمومی هم قابل دسترس تر شد اما با یک اتومبیل مردم می توانست هر جا که می خواهند بروند و می توانستند در هز زمانی بیایند و بروند و مجبور نبودند منتظر قطار برقی ، تراموا یا اتوبوس بنشینند . هر کسی مایل بود اتومبیل داشته باشد اما آنها بسیار گران بودند . در ابتدا تنها افراد ثروتمند قادر به خرید انها بودند . به زودی اتومبیل ها هم ارزانتر شدند و در نتیحه افراد بیشتری شروع به خرید اتومبیل نمودند .

در شهرهای قدیمی تر بویژه در اروپا و آسیا  رانندگی با اتومبیل همیشه آسان نبود چرا که خیابانها باریک و شلوغ بودند و هیچ گونه چراغ  خیابانی هم وجود نداشت . تعدادی از شهرهای جدیدتر مخصوصاً در شمال آمریکا وضع متفاوتی داشتند آنها برای ماشینها ساخته شده بودند برای همین دارای جاده های پهن و چراغ های خیابانی بودند . در ایالات متحده دولت برای ساخت این جاده ها پول زیادی خرج کرد مخصوصاً در نقاطی نظیر کالیقفرنیا.

دولت ایالات متحده جاده های بزرگ بین شهری هم ساخت و همه این جاده ها مردم را به خرید بیشتر اتومبیل تشویق می کردند . شهری مثل لوس آنجلس دارای حمل و نقل عمومی بود اما مردم ترجیح می دادند با اتومبیلهای خودشان رانندگی کنند . مردم با اتومبیلها می توانستند به  خانه هائی با مسافت دور در خارج از شهرها بروند در حالی که حمل و نقل عمومی آنها را به این خانه ها نمی رساند بنابراین مردم برای رفتن به هر جائی به اتومبیل نیاز داشتند

به این علت افراد بیشتری  رانندگی از طریق سیستم  حمل و نقل عمومی در شهری مثل لوس آنجلس را انتخاب کردند که شروع به از دست دادن پولهایشان کردند امروزه این شهر هنوز دارای سیستم حمل و نقل عمومی است اما در کل آنها خیلی موفق نیستند. در سراسر کشور ، استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی رو به کاهش نهاده است .

سیستم حمل و نقل عمومی در بخش های دیگری از دنیا مخصوصاً در متروها بسیار موفق بوده اند برای نمونه  دو شهر مسکو و توکیو سیستم متروی بسیار وسیعی دارند که برای زمان طولانی صاحب آن بوده اند . چین هم به طرز فزاینده استفاده از مترو را در سالهای اخیر توسعه داده است طوری که هم اکنون چهار تا از دوازده  سیستم متروی وسیع جهان در چین هستند و میلیونها نفر از آنهااستفاده می کنند  . در برخی از کشورها دولت پول زیادی برای حمل و نقل عمومی خرج می کند چرا که می دانند آنها کارآمدتر از ماشینها هستند . حمل و نقل عمومی از انرژی کمتری استفاده می کند و آلودگی کمتری هم  تولید می کند .